HUCURAT SÛRESİ
788 – Abdullah İbnuz-Zübeyr (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Benî Temim kabilesinden binekli bir grup Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’in yanına geldiler. Hz. Ebu Bekir: “Ka’kâ’ İbnu Ma’bed (radıyallahu anhümâ)’i bunlara emir tayin etmesini, Hz. Ömer (radıyallahu anh) de Akra İbnu’l-Hâbis’i emir tayin etmesini Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e söylediler. Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer’e çıkıştı ve: “Senbana muhalefet etmek istiyorsun!” dedi. Hz. Ömer (radıyallahu anh):
“Asla sana muhalefet etmeyi düşünmedim!” dedi. Aralarında ithamlaşma oldu ve sesleri yükseldi. Bunun üzerine şu âyet nazil oldu. (Meâlen):
“Ey iman edenler, Allah’ın ve Resulü’nün huzurunda (sözde ve işte) öne geçmeyin. Allah’tan korkun. Çünkü Allah hakkıyla işiten, (her şeyi) bilendir. Ey iman edenler, seslerinizi Peygamberin sesinden yüksek çıkarmayın. Ona, sözle birbirinize bağırdığınız gibi bağırmayın ki siz farkına varmadan amelleriniz boşa gidiverir” (Hucurat, 1-2).
Buharî, Tefsir, Hucurat 1, 2, Meğazâ 67, İ’tisam 5; Tirmizî, Tefsir Hucurat (3262); Nesâi, Kazâ’ 6, (8, 226).
789 – Berâ (radıyallahu anh), “Hücrelerin arkasından sana ünleyenler, herhalde ekserisi aklı ermiyenlerdir…” (Hucurat, 4) mealindeki âyetle ilgili olarak şu açıklamayı yaptı: “Bir adam kalkıp: “Ya Resulallah, benim övmem bir yüceltme yermem de alçaltmadır” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Böyle yapmak Allah aittir” cevabını verdi.”
Tirmizî, Tefsir, Hucurat, (3264); Ebu Dâvud, Edeb 71,(4926).
790 – Ebu Nadra (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ebu Said el-Hudri (radıyallahu anh): “Bilin ki, içinizde Allah’ın Peygamberi bulunmaktadır. Eğer O, birçok işlerde size uymuş olsaydı şüphesiz kötü duruma düşerdiniz. Ama Allah size imanı sevdirmiş, onu gönüllerinize güzel göstermiş; küfrü, fıskı ve isyanı da size iğrenç göstermiştir..” (Hucurât, 7-8) mealindeki âyeti okudu ve şöyle söyledi:
” İşte bu kendisine vahyolunan peygamberinizdir (aleyhissalâtu vesselâm). Peygamberin uyması melhuz olan kimseler de -ki âyette “size uymuş olsaydı”diye zikredilenler- sizlerin en hayırlı imamlarınız olan Ashâb’dır. Dünkü durum öyle olunca bugün hâliniz nedir?”
Tirmizî, Tefsir, Hucura, (3265).
791 – Ebu Cebîre İbnu’d-Dahhâk (radıyallahu anh) anlatıyor: “Bir âyet, biz Benî Selime hakkında nâzil oldu. Şöyle ki: “Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm) bize geldiği vakit herkesin mutlaka iki veya üç adı vardı. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bu adlarından biriyle: “Ey falan!” diye bir kimseyi çağırınca kendisine:
“- Ey Allah’ın Resûlü! O, bu isimle çağırılınca, kızar” diye ikaz ediyorlardı. İşte bu durum üzerine şu âyet indi:
“Ey iman edenler, bir kavm diğer bir kavm ile alay etmesin. Olur ki (alay edilenler Allah indinde) kendilerinden (yani alay edenlerden) daha hayırlıdır. Kadınlar da kadınları (eğlenceye almasın). Olur ki onlar (eğlenceye alınanlar) kendilerinden daha
hayırlıdır. Kendi kendinizi ayıplamayın. Birbirinizi kötü lakaplarla çağırmayın. İmandan sonra fasıklık ne kötü addır. Kim (Allah’ın yasak ettiği şeylerden) tevbe etmezse, onlar zalimlerin ta kendileridir” (Hucurât, 11).
Tirmizî, Tefsir, Hucurat (3264); Ebu Dâvud, Edeb 71, (4926).
792 – İbnu Abbas (radıyallahu anhümâ), “Ey insanlar! Doğrusu biz, sizleri bir erkekle bir kadından yarattık. Sizi milletler ve kabileler hâline koyduk ki, birbirinizi kolayca tanıyasınız..” (Hucurât, 13) ayetinde geçen şuub’u “büyük kabileler”, kabâil’i de kabilenin alt bölümü olan boylar olarak açıklamıştır.