MERYEM (ALEYHÂ’S-SELAM) SURESİ
700 – Mugîre İbnu Şu’be (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ben, Necrân’a gelince bana sordular: “Sizler şu ayeti okuyordunuz: “Ey Harun’un kızkardeşi: Baban kötü bir kimse değildi…” (Meryem 28). Halbuki, Hz. Musa, Hz. İsa (aleyhimâ’s-selam)’dan yüzlerce yıl önce yaşamıştır. (Nasıl olur da Hz. İsa’nın annesi olan Hz. Meryem, Hz. Musa’nın erkek kardeşi olan Hz. Harun’un kızkardeşi olur?)” Ben Merdine’ye Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın yanına gelince, bu meseleyi ona sordum, şu cevapta bulundular: “Onlar, kendilerinden önce yaşamış olan peygamberlerinin ve salih kişilerin isimleriyle isimleniyorlardı.”
Müslim, Adâb 9, (2135); Tirmizi, Tefsir, Meryem, (3154).
701 – Ebu Said (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah(aleyhissalâtu vesselâm) okudu: “Ey Muhammed! Hâlâ gaflet içinde bulunanları ve hâlâ inanmayanları, onları işin bitmiş olacağı o hasret günü ile uyar” (Meryem 39). Sonra dedi ki: “(Kıyamet günü) ölüm alaca bir koç suretinde getirilir. Cennetle cehennem arasında yer alan sur üzerinde durdurulur. Önce:
-“Ey cennet ahalisi!” diye bağırılır, onlar başlarını kaldırırlar. Sonra:
-“Ey cehennem ahalisi!” diye bağırılır, onlar da başlarını kaldırırlar. Sonra sorulur:
-“Bunu tanıdınız mı, nedirbu? Hepsi birden:
-“Evet tanıdık, derler. Bu ölümdür”
Koç yatırılır ve kesilir. Eğer, Allah cennet ahalisi için hayata hükmetmemiş olsaydı, neşeyle ölürlerdi. Cehennem ahalisi için de Allah hayata, bekaya hükmetmemiş olsaydı onlar da üzülerek ölürlerdi.”
Tirmizi, Tefsir, Meryem (3155), Tirmizi hadisin sahih olduğunu söylemiştir. Bu hadis biraz farklı şekilde de rivayet edilmiştir. Buhari, Tefsir, Meryem 2; Müslim, Sıfatu’n-Nâr; Tirmizi, Cennet 20, (2561).
702 – Katâde (merhum), şu ayet hakkında: “Onu yüce bir yere yükselttik” (Meryem 57). Hz. Enes (radıyallahu anh) Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’an şu rivayeti yaptığını belirtir: “Ben Mirac’ta iken dördüncü kat semâda Hz. İdris (aleyhi’s-selam)’i gördüm.”
Tirmizi, Tefsir, Meryem, (3156).
703 – İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) Hz. Cibril (aleyhisselam)’e: “Bana, niye hâlen yapmakta olduğundan daha fazla ziyarette bulunmuyorsun?” diye sormuştu, şu ayet indi: “Cebrail Muhammed’e şöyle dedi: “Biz ancak Rabbinin buyruğuyla ineriz, geçmişimizi, geleceğimizi ve ikisinin arasındakileri bilmek O’na mahsustur. Rabbin unutkan değildir” (Meryem 64).
Buhari, Tefsir, Meryem 2, Bed’ü’l-Halk 6, Tevhid 28; Tirmizi, Tefsir, Meryem, (3157).
704 – Ümmü Mübeşşir el-Ensâriyye (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı dinledim şöyle buyurmuştur:
“(Hudeybiye biatına katılan) ashâbu’ş-şecere’den hiç kimse inşaallah cehenneme girmeyecektir.”
Bunun üzerine Hafsa (radıyallahu anhâ) validemiz: “Hayır ey Allah’ın Resulü!” dediyse de Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) onu azarladı.
Bunun üzerine Hz. Hafsa (radıyallahu anhâ) şu ayeti okudu: “Sizden cehenneme uğramayacak yoktur. Bu, Rabbinin, yapmayı üzerine aldığı kesinleşmiş bir hükümdür” (Meryem 71).
Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ona şu cevabı verdi: “Allah şöyle de buyurmaktadır: “Sonra biz, Allah’a karşı gelmekten sakınmış olanları kurtarır, zâlimleri de orada diz üstü çökmüş olarak bırakırız” (Meryem 72).
Müslim, Fedâilu’s-Sahâbe 163, (2496).
705 – Süddî anlatıyor: “Mürre el-Hemedânî’ye, “Sizden cehenneme uğramayacak yoktur” (Meryem 71) ayetinden sordum. Bunun üzerine bana İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ)’ın Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’den rivayet ettiği şu hadisi rivayet etti: “İnsanlar ateşe girerler, sonra amellerine göre ondan çıkarlar: Onların ilk grubu şimşek hızıyla çıkar, ikinci grub rüzgar gibi çıkar. Sonra at sür’atiyle, at binicisi süratiyle, sonra yaya koşusuyla, en sonra da yaya yürüyüşüyle çıkar.”
Tirmizi, Tefsir, Meryem (3158).
706 – Habbâb İbnu’l-Eret anlatıyor: “Cahiliye devrinde demirci idim. Âs İbnu Vâil es-Sehmi’ye bir kılıç yaptım. Ücretimi almaya gelmiştim.
-“Hayır, Muhammed’i inkâr etmedikçe vermeyeceğim” dedi. Kendisine:
-“Asla” Sen ölüp, Allah seni yeniden diriltinceye kadar ebediyyen onu inkâr etmeyeceğim” dedim.
-“Yani ben, öldükten sonra tekrar dirileceğim ha!” diye alaya aldı. Ben:
-“Bundan ne şüphe!” deyince:
-“Öyleyse bırak beni, öleyim de yeniden dirileyim. Bana bol mal ve evlât verilecek. O zaman sana olan borcumu eda ederim” dedi.
Bunun üzerine şu âyet indi: “Ey Muhammed! Ayetlerimizi inkâr eden ve: “Bana elbette mal ve çocuk verilecektir” diyeni gördün mü? O görülmeyeni mi biliyor, yoksa Rahmân katından bir söz mü almıştır? Hayır söylediğini yazacağız ve onun azabını uzattıkça uzatacağız. Bahsettikleri şeyler bize kalacaktır. Kendisi bize tek başına gelecektir” (Meryem 80).
Buhari, Tefsir, Meryem 3, 4, 6, İcâre 15, Husumât 10, Büyü 29; Müslim, Münafıkûn 35, (2795); Tirmizi, Tefsir, (3161).
707 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdu ki: “Allah bir kulu sevdi mi, Cebrâil (aleyhisselam)’e şöyle seslenir: “Ben falanca kişiyi seviyorum, sen de sev!” Bunun üzerine semâda aynı şekilde nida edilir. Sonra, arz ehli arasına onun sevgisi indirilir. Bunu şu ayet ifade etmektedir: “İnanıp hayırlı iş işleyenleri Rahmân sevgili kılacaktır” (Meryem 96). “Allah bir kula buğzettimi, Cibril (aleyhisselam)’e seslenir: Ben falancaya buğz ediyorum. Bu şekilde semâda nida edilir. Sonra, yeryüzüne onun hakkında buğz indirilir.”
Tirmizi, Tefsir, Meryem, (3160).