FETİH GAZVESİ
4246 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm beni, Zübeyr’i ve Mikdâd’ı gönderdi ve dedi ki:
“Gidin Ravzatu Hâh nam mevkiye varın. Orada bir kadın bulacaksınız. Onda bir mektup var, mektubu ondan alın gelin.”
Gittik. Atımız bizi çabuk götürdü. Ravza’ya geldik. Kadınla karşılaşınca:
“Mektubu çıkar!” dedik. Kadın: “Bende mektup yok!” dedi.
“Ya mektubu çıkarırsın yahut senin elbiselerini soyarız!” diye ciddi konuştuk. Saç örgülerinin arasından mektubu çıkardı. Onu Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a getirdik. İçerisinde şu vardı:
“Hatıb İbnu Ebi Belte’a tarafından, Mekke’de olan bazı müşriklere yazılmıştı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın (sefer hazırlığı ile ilgili) faaliyetlerini haber veriyordu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (Hâtıb’ı çağırtarak):
“Ey Hâtıb, bu da ne?” diye sordu. Hâtıb:
“Ey Allah’ın resulü, bana kızmada acele etme. Ben Kureyş’e dışardan katılan bir adamım. Ben onlardan değilim (aramızda kan bağı yok). Senin bereberindeki muhâcirlerin (Mekke’de) akrabaları var. Mekke’deki mallarını ve ailelerini himaye ederler. Bu şekilde nesebten gelen hâmilerim olmadığı için oradaki yakınlarımı himaye edecek bir el edineyim istedim. Bunu katiyyen küfrüm veya dinimden irtidadım veya İslâm’dan sonra küfre rızamdan dolayı yapmadım” dedi.
Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Bu size doğruyu söyledi!” dedi.
Hz. Ömer atılarak: “Ey Allah’ın Resulü! Bırak beni, şu münafığın kellesini uçurayım!” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm da:
“Ama o Bedr’e katıldı. Ne biliyorsun, belki de Allah Teâla Hazretleri Bedir ehlinin hâline muttali oldu da: “Dilediğinizi yapın, sizleri mağfiret etmişim” buyurdu. Bunun üzerine Allah Teâla Hazretleri şu vahyi indirdi: “Ey iman edenler! Benim düşmanımı da kendi düşmanlarınızı da dostlar edinmeyin. (Kendileriyle aranızdaki) sevgi yüzünden onlara (peygamberin maksadını) ulaştırırsınız (değil mi?) Halbuki onlar Hak’tan size gelene küfretmişlerdir” (Mümtehine 1).
Buhari, Meğazi 9, Cihad 141, 195, Tefsir, Mümtehine 1, İsti’zan 23, İstitabe 9; Müslim, Fedailu’s-Sahabe 161; Ebu Davud, Cihad 108, (2650, 2651); Tirmizi, Tefsir, Mümtahine, (3302).
4247 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Feth gazvesini Ramazan ayında yaptı.”
Buhari, Megazi 47, Savm 34, Cihad 106; Müslim, Sıyam 88, (1113).
4248 – Urve İbnu Zübeyr rahimehullah anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Fetih senesinde (Mekke’ye müteveccihen) yürüyünce, bu haber Kureyş’e ulaştı. Ebu Süfyan İbnu Harb, Hakim İbnu Hizam, Büdeyl İbnu Verka haber toplamak üzere şehrin dışına çıktılar. Yürüyerek ilerleyip Merrü’z-Zehran nam mevki’e kadar geldiler. Bir de ne görsünler; her tarafta ateşler yanıyor, tıpkı Arafat’ta hacıların yaktığı ateşler gibi. Ebu Süfyan şaşkın:
“Bu da ne? Sanki Arafat’taki ateşler!” der. budeyl İbnu Verka’, “Beni Amr’ın ateşleri olmasın?” der. Ebu Süfyan:
“Ama, Beni Amr’ın ateşi bundan az olmayı! der. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın devriyelerinden bazıları bunları görür, yaklaşır ve tevkif edip, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a getirirler. Ebu Süfyan müslüman olur.
Yürüdükleri zaman Abbas radıyallahu anh’a:
“Sen Ebu Süfyan’ı şu dağın burnunda durdur da müslümanları görsün!” buyurur. Tenbih edildiği şekilde Hz. Abbas, Ebu Süfyan’ı (hakim bir noktada) durdurur. Kabileler, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte bölük bölük Ebu Süfyan’ın önünden geçmeye başlarlar. Bir bölük geçer, Ebu Süfyan sorar: “Ey Abbas bunlar kim?”
“Bunlar Beni Gıfar!” der. Ebu Süfyan:
“Bana ne Gıfâr’dan!” der. Sonra Cüheyne kabilesi geçer. Ebu Süfyan aynı şekilde sorar, aldığı cevaba benzer mukabelede bulunur. Arkadan Süleym geçer. Ebu Süfyan aynı şekilde sorar, aldığı cevaba benzer mukabelede bulunur. Derken bir bölük gelir ki, bu öncekilerden çok farklıdır. Yine sorar:
“Ey Abbas bunlar kim?”
“Bunlar, der Abbas, Ensârdır. Başlarında Sa’d İbnu Ubade, beraberlerinde de bayrak var!” Sa’d der ki:
“Ey Ebu Süfyan, bugün savaş günüdür. Bugün Ka’be’nin helal addolunacağı gündür!”
Ebu Süfyan Abbas’a:
“Ey Abbas! (Sen Mekkelisin) bugün muhafaza vazifeni yapacağın en iyi fırsat. Görelim seni (şehri yağmalatma)” der. Derken bir bölük daha geçer. Bu geçenlerin sayıca en küçüğü. Bunun içinde Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ve (yakın) ashabı var. Resûlullah’ın sancağı da Zübeyr İbnül-Avvam radıyallahu anh’ın elindedir. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Ebu Süfyan’ın yanından geçerken, Ebu Süfyan:
“Sa’d İbnul-Ubade’nin söylediğini biliyor musun?” der.
Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm:
“Ne demişti?” diye sorar. Ebu Süfyan:
“Şunu şunu söyledi” diyerek (yukarıda kaydedilen sözlerini) hatırlatır. Bunun üzerine Resülullah:
“Sâd İbnu Ubâde yanıldı. Bilakis, bugün Allah’ın Ka’be’nin şanını yücelttiği bir gündür; bugün Ka’be’ye örtünün giydirildiği bir gündür!” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, sancağının (Mekke’nin Batı ve Kuzey cihetinde yer alan iki dağdan biri olan) el-Hacûn’a dikilmesini emretti. Hâlid İbnu Velid radıyallahu anh’a, şehre Mekke’nin üst kısmından, Kedâ’dan girmesini ferman buyurdu.
O gün Halid İbnu Velid’in süvarilerinden iki kişi öldürülür: Hubeyş İbnu’l-Eş’ar ve Kürz İbnu Cabir el-Fihri radıyallahu anhüma.”
Buhari, Meğazi, 48.
4249 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Abbas, Ebu Süfyan İbnu Harb’i getirmişti, Merrü’z-Zahran’da müslüman oldu. Abbas radıyallahu anh dedi ki:
“Ey Allah’ın Resulü, Ebu Süfyan, şereflenmeyi seven bir kimsedir. (Onun şerefleneceği) bir şey yapsanız!”
“Doğru söyledin! (Şehre girerken ilan edin:) Kim Ebu Süfyan’ın evine girerse emniyettedir, kim kapısını kapar (evinden dışarı çıkmazsa) emniyettedir; kim silahını atarsa o da emniyettedir. Kim Mescide (Ka’be’ye) girerse o da emniyettedir!”
Ebu Davud, Harac 25, (3021, 3022).
4250 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Fetih günü, Mekke’ye başında miğferiyle girdi. Onu çıkardığı zaman, bir adam gelerek:
“İbnu Hatal Ka’be’nin örtüsüne sarılmış (vaziyette yakalandı, affedelim mi?)” dedi.
“Onu öldürün!” emir buyurdular.”
Buhari, Megazi 48, Cezau’s-Sayd 18, Cihad 169, Libas 17; Müslim, Hacc 450, (1357); Muvatta, Hacc 247, (1, 423); Ebu Davud, Cihad 127, (2685); Tirmizi, Cihad 18, (1693); Nesai, Hacc 107, (5, 201).
4251 – Sa’d İbnu Ebi Vakkas radıyallahu anh anlatıyor. “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Fetih günü dört erkek iki kadın dışında, herkese (hayatını bağışladı ve) eman tanıdı. Bu dörtler arasında İbnu Ebi Sarh da vardı. Hz. Osman’ın yanında saklandı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm halkı, kendisine biat etmeye çağırınca, Hz. Osman radıyallahu anh onu da getirip Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında durdurdu ve:
“Ey Allah’ın Resûlü! Abdullah’tan biat al!” dedi. Aleyhissalatu vesselam, (hiç ses çıkarmadan) üç sefer başını kaldırıp ona baktı. Her seferinde bey’at’tan imtina ediyordu.
Üç seferden sonra, onunla da biat etti. Sonra ashabına yönelip:
“İçinizde, elimi bey’at için vermekten imtina ettiğimi görünce kalkıp öldürecek aklı başında bir adam yok muydu?” buyurdular. Ashab:
“İçinizden geçeni nasıl bilelim. Keşke bize gözünüzle bir imada bulunsaydınız!” dediler. Bunun üzerine:
“bir peygambere hain gözlü olmak yaraşmaz!” buyurdular.!”
Ebu Davud der ki: “Abdullah, Hz. Osman’ın süt kardeşiydi.”
Ebu Davud, Cihad 127, (2683); Nesai, Tahrimu’d-Dem 14, (7, 105, 106).
4252 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Fetih günü, (Mescid-i Haram’a) girdiği zaman Beytullah’ın etrafında üç yüz altmış tane dikili (put) vardı. Elindeki çubukla onlara dürtüyor ve:
“Hak geldi, batıl zeval buldu. Batıl zaten zeval bulucudur” (İsra 81);
“Hak geldi, batıl hiçbir şeyi yoktan varedemez, gideni de geri getiremez” (Sebe’ 49) diyordu.”
Buhari, Megazi 48, Mezalim 32, Tefsir, Beni İsrail 12; müslim, Cihad 87, (1781); Tirmizi, Tefsir, Beni İsrail (3137).
4253 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Fetih sırasında, Ömer İbnu’l-Hattab’a, Batha’da iken Ka’be’ye gelip oradaki bütün suretleri ortadan kaldırmasını emretti. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm oradaki bütün suretler ortadan kaldırılmadıkça Ka’be’ye girmedi.”
Ebu Davud, Libas 48, (4156).
4254 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Fetih günü, Mekke’nin yukarı kısmından, devesinin üzerinde olarak ilerledi. Terkisinde de Üsame İbnu Zeyd radıyallahu anhüma vardı. Beraberinde Hz. Bilal ve (Ka’be’nin) haciblarinden olan Osman İbnu Talha da vardı. Mescid-i Haram’da devesini ıhtırdı. Osman’a Kabe’nin anahtarını getirmesini emretti. Osman annesine gitti. Ancak kadın anahtarı vermekten imtina etti. Osman:
“Vallahi, ya anahtarı verirsin ya da şu kılıç belimden çıkacaktır.!” dedi.
Kadın anahtarı verdi. Osman Resûlullah’a getirdi. Aleyhissalatu vesselam (kapıyı açıp) Beytullah’a girdi. Onunla birlikte Hz. Üsame, Bilal ve Osman da girdiler. Gündüzleyin içinde uzun müddet kaldı, sonra çıktı. Halk (içeri girmede) yarış etti. Abdullah İbnu Ömer ilk giren kimseydi. Girince, Bilal radıyallahu anh’ı kapının arkasında ayakta duruyor buldu.
“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm nerede namaz kıldı?” diye sordu. Bilal, Aleyhissalatu vesselam’ın namaz kıldığı yeri işaret ederek gösterdi. Abdullah der ki:
“Kaç rek’at kıldığını sormayı unuttum.”
Buhari, Cihad 127, Salat 30, 81, 96, Teheccüd 25, Hacc 51, 52, Megazi 77, 48; Müslim, Hacc 389, (1329).
4255 – Hz. Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Allah Teâla Hazretleri, Resul-i Ekrem aleyhissalatu vesselam’ın Mekke’nin fethini nasib edince, halkın içinde kalkıp, Allah’a hamd ve sena ettikten sonra dedi ki:
“Allah’u Zülcelal Hazretleri, Mekke’yi filin girmesinden korumuştur. Mekkelilere Resulünü ve mü’minleri musallat etti. Mekke(de savaşmak) benden önce hiç kimseye helal edilmedi. Bana da bir günün muayyen bir zamanında helal edildi. Benden sonra da kimseye helal edilmeyecek. Onun avı ürkütülmemeli, otu yolunmamalı, ağacı kesilmemeli. Buluntular da ancak sahibi aranmak kasdıyla alınabilir.
Kimin bir yakını öldürülmüşse, o kimse iki husustan birinde muhayyerdir: Ya diyet alır, ya da ölünün ailesi kısas ister (katil öldürülür).”
Abbas radıyallahu anh:
“Ey Allah’ın Resulü! İzhir otu bu yasaktan hariç olsun! Zira biz onu kabirlerimizde ve evlerimizde kullanıyoruz!” dedi. Aleyhissalatu vesselam da:
“İzhir hariç!” buyurdu.
Buhari, İlim 39, Lukata 7, Diyat 8; Müslim, Hacc 447, (1355); Ebu Davud, Menasik 90, (2017).
4256 – Vehb rahimehullah anlatıyor: “Hz. Cabir radıyallahu anh’a sordum: “Mekke fethedildiği gün, herhangi bir şey ganimet kılındı mı?”
“Hayır!” cevabını verdi.”
Ebu Davud, Harac 25, (3023).
4257 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Mekke’ye girdiğinde sancağı beyaz, üzerindeki sarığı da siyahtı.”
Ebu Davud, Cihad 76, (2592); Tirmizi, Cihad 9, (1679).