KA’DE (OTURMA)
2611 – AIi İbnu Abdirrahmân el-Mu’âvî (rahimehullah) anlatıyor: “Ben namazda çakıl taşlarını kurcalarken İbnu Ömer (radıyallâhu anh) beni gördü. Namazdan çıkınca beni bundan nehyetti ve:
“Sen de Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın yaptığı gibi yap!” dedi. Ben:
“Resülullah (aleyhissalatu vesselâm) ne yapmıştı?” diye sordum. Ben:
“Namazda oturduğu zaman, efendimiz sağ avucunu sağ dizinin üzerine koyarak, bütün parmaklarını yumar, başparmağını takip eden parmağıyla da işarette bulunurdu. Sol avucunu da sol uyluğunun üstüne koyardı.”
2612 – Nâfi’nin İbnu Ömer (radıyallâhu anhümâ)’den yaptığı bir diğer rivayette şöyle denmiştir: “…Sol eli de sol dizinin üstüne açmış olarak: koydu.”
2613 – Yine İbnu Ömer’den bir başka rivayet şöyledir: “Sağ elini sağ; dizi üzerine koydu. Elliüç akdi yapıp şehadet parmağıyla işarette bulundu.”
2614 – Nesâî’nin Ali İbnu Abdirrahmân’dan kaydettiği bir rivayette der ki: “İbnu Ömer (radıyallâhu anhümâ)’nın yanında namaz kıldım ve namazda çakılları alt üst ettim. Bana:
“Çakılları alt üst etme. Zîra çakılların çevrilmesi şeytan işidir. Sen de Resülullah’ın yaptığı gibi yap. Ben O’nun ne yaptığını gördüm” dedi. Ben:
“Resülullah’ın ne yaptığını gördün?” diye sordum.
“Şöyle’ dedi ve sağ ayağını dikti, solunu yatırdı. Sağ elini sağ uyluğu üzerine, sol elini de sol uyluğu üzerine koydu. Şehadet parmağıyla da işaret etti.”
Bir diğer rivayette şöyle denmiştir: “Baş parmağı takip eden parmağı ile kıbleye işaret etti, nazarlarını da ona dikti.”
Müslim, Mesâcid 114-116, (580); Muvatta, Salât 48, (1, 88); Ebü Dâvud, Salât 186, (987); Tirmizî, Salât 220, (294); Nesâî, İftitah 189, (2, 237), Sehv 32-35, (3, 36-38).
2615 – İbnuz-Zübeyr (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) namazda oturunca, sol ayağını (sağ) uyluğunun ve bacağının altına koyar, sağ ayağını da yere döşerdi.”
2616 – Yine İbnu’z-Zübeyr (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) (namazda oturur vaziyette iken), duâ edince, hareket ettirmeksizin parmağıyla işaret yapar, bu vaziyette duâ (teşehhüd) okurdu. Sol eliyle de sol uyluğunun üzerine dayanırdı.”
Bir diğer rivayette şöyle gelmiştir: “Gözü de işaretinden ayrılmazdı.”
Ebü Dâvud, Salât 186, (988, 989, 990); Nesâî, İftitah 189, (2, 237); Sehv 35, 39, (3, 37, 39).
2617 – Vâil İbnu Hucr (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) sol ayağını yere yaydı, elini sol uyluğunun üzerine koydu, sağ ayağını da dikti.”
Nesâî’nin bir rivayetinde: “Kollarını, uyluklarının üzerine koydu. Şehadet parmağıyla işaret ederek duâ ediyordu (teşehhüdü okuyordu).”
Tirmizî, Salât 218, (292); Nesâî, Sehv 30, (3, 35).
2618 – Ebü Ya’für (radıyallâhu anh) diyor ki: “Mus’ab İbnu Sa’d İbnu Ebî Vakkâs’ın şöyle söylediğini işittim: “Babamın yanında namaz kılmış, namazda avuçlarımı iç içe kavuşturup uyluklarımın arasına koymuştum. Babam bu tarzdan beni men’ etti ve:
“Biz de bir ara böyle yapmıştık. Ondan nehyedildik ve ellerimizi dizlerimizin üzerine koymakla emrolunduk” dedi.”
Buhârî, Ezân 118; Müslim, Mesâcid 29, (535); Ebü Dâvud, Salât 150, (867); Nesâî, İftitah 91, (2,185).
2619 – Âsım İbnu Küleyb el-şermî an ebihi an ceddihî -ki ismi de Şihâb İbnu’l-Mecnün’dur- der ki: “Resülullah (aleyhissalatu vesseIam)’ın huzuruna girdim, namaz kılıyordu. Sol elini sol uyluğunun üzerine koymuş, sağ elini de sağ uyluğunun üzerine koymuş idi. (Sağ elin) parmakları hep yumuk, sadece işaret parmağı açıktı. Şöyle duâ ediyordu:
“Ey kalbleri döndüren Allah’ım, kaIbimi dînin üzerine sabit kıl.”
Tirmizi, Da’avât 135, (3581).
2620 – Ebü Humeyd es-Sâidî’den yine Tirmizî’nin bir rivayetinde şöyle denir: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) teşehhüd için oturdu, sol ayağını yayıp sağ göğsünü kıbleye çevirdi…”
Tirmizî, Salât 219, (293). 6
2621 – Nesâi deki rivayette şu ziyade var: “Namazın sona erdiği rek’atte sol ayağını geride bırakmış ve uyluk kemiğine dayanarak oturmuş, sonra da selam vermişti.”
Yine Nesâi’nin bir diğer rivayetinde şu ziyade var: “Şehadet parmağını kaldırmış ve onu hafif eğmiş (vaziyette teşehhüdü okuyordu).”
Nesâî, Sehv 29, 38, (3, 34, 39).
2622 – Abdullah İbnu Abdillah İbnu Ömer (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “İbnu Ömer namazda oturunca bağdaş kurardı. Aynı şeyi ben de yaptım. O sırada yaşım gençti. Beni bundan nehyetti. Ve dedi ki:
“Namazın sünneti sağ ayağını dikmen, solu da bükmendir.” Ben kendisine:
“Ama sen bunu yapıyorsun!” dedim. Bunun üzerine:
“Ayaklarım beni taşımıyor” diye açıklamada bulundu.”
2623 – Nesai’nin rivayetinde şöyle denmiştir: “. . (Namazın sünneti) sağ ayağını dikmen, parmaklarını kıbleye yöneltmen ve sol (ayak) üzerine de oturmandır.
Buhârî, Ezân 145; Muvatta, Salât 51, (89, 90); Nesâî, İftitah 189, 190, (2, 235, 236). Metin Buhârî’ye aittir.
2624 – Tavus (rahimehullah) anlatıyor: “İbnu Abbâs (radıyallâhu anhümâ)’a (namaz’da) iki ayak üzerine ik’â hakkında sordum.
“Bu sünnettir” dedi. Kendisine
“Biz bunu erkeğe eziyet görüyoruz!” dedik. O tekrar:
“Bilakis, o, Peygamberiniz (aleyhissalâtu vesselâm)’in sünnetidir!”
dedi.”
Müslim, Mesâcid 32, (536); Ebü Dâvud, Salât 143, (845); Tirmizî, Salât 210, (283). Metin Müslim’e aittir.
Ebü Dâvud’da, “iki ayak üzerine” tabirinden sonra “secdede” ziyadesi mevcuttur.
2625 – İbnu Mes’ud (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) ilk iki rek’atte oturunca, (çabuk) kalkmak için sanki kızgın taş üzerine oturmuş gibiydi.”
Ebü Dâvud, Salât 188, (995); Tirmizî, Salât 270, (366); Nesâî, İftitah 195, (2, 243).